یا زینب کبری

باید پذیرفت که در برخی از زندگی‌ها قناعت، مفهوم غریبه‌ای شده و در برخی از زندگی‌ها هم توقعات به قدری بالا رفته که قناعت که گنج تمام ناشدنی است، از معنای حقیقی خود فاصله گرفته است.

نیازهای کاذب در زندگی‌ها رسوخ کرده؛ نیازهایی که عدم پاسخ‌گویی به آن‌ها هیچ اتفاقی را در زندگی تولید نمی‌کند:
امسال باید مبلمان خانه‌ام را نو کنم. پردۀ آن چنانی باید در خانه نصب کنم. تلویزیونlcd باید در خانه بیاورم. تلفن همراهم باید آن چنان باشد. در مهمانی‌های ویژه؛ مثل عروسی نباید لباس تکراری بپوشم. مدل ماشینم را باید بالا ببرم. در مهمانی‌هایم باید چند نوع غذا باشد. دکوراسیون خانه‌ام باید به روز باشد و … .

این‌ها همه نیازهای کاذبی است که اگر در خانه‌ نباشد، هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد و در شب اول قبر هم کسی نخواهد پرسید که چرا دنبال این‌ها نرفتی؛ اما حالا که تبدیل شده به نیاز، من برای به دست آوردن آن دیگر شب و روز نمی‌شناسم و اگر آن را به دست نیاورم احساس کمبود می‌کنم.

وقتی این نیازها در عرصۀ چشم و هم‌چشمی بیفتد، عطش انسان برای به دست آوردن آن دوصد چندان می‌شود. تأمین پول برای پاسخ‌گویی به این نیازها لازمه‌هایی دارد؛ مثل این که پدر باید دو شیفته کار کند و مادر هم باید شاغل شود؛ این هم یعنی کم‌گذاشتن از وقت تربیت فرزند و پرداختن به نیازهای کاذب.

[کتاب منِ دیگرِ ما]
استاد عباسی

✍️#استغفار_و_توبه در کلام و سیرۀ آیت‌الله بهجت (ره) (شماره 3)

?دوای دردها
یکی از اموری که ما را به #توبه و #استغفار تشویق می‌کند، دانستن این مطلب است که همۀ‌ گرفتاری‌های ما از رفتارهای نادرست خودمان سرچشمه می‌گیرد. بر این اساس است که اولیای الهی، در جایگاه‌های گوناگون و برای برطرف شدن مصیبت‌های مختلف، توصیه به استغفار می‌کردند. حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره می‌فرمود: «حوادثی که اتفاق می‌افتد، نتیجه کارهای ماست که بر سر ما می‌آید: «وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ؛ هر مصیبتی به شما می‌رسد، به‌واسطه اعمال شماست». آیا نباید به فکر باشیم و از #گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبت‌ها شده است، توبه کنیم؟ ولی ما توبه نمی‌کنیم، چون کارهای خود را بد نمی‌دانیم».

?ایشان بارها به کسانی که از ایشان دستورالعملی برای پیشرفت در راه #خدا و نیز برای رهایی از مشکلات می‌خواستند، به استغفار توصیه می‌کردند و این روایت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را یاد‌آور می‌شد که: ««ألا أُخْبِرُکُم بِدائِکُم و دَوائِکم؟ داؤُکُم الذّنوبُ و دَواؤُکُم الإستغفار؛ آیا شما را به دردتان و دوایتان خبر ندهم؟ درد شما گناهان است و دوای شما استغفار»?کنز العمال، ج۱، ص۴۷۹ و نیز ر.ک:‌ بحار الانوار، ج٩٠، ص٢٨٢.

?اما نباید فراموش کرد که این استغفار، نباید تنها وردی زبانی باشد، بلکه باید از قلبی تائب از گناه و مشتاق به رحمت خدا سرچشمه بگیرد، وگرنه نباید انتظار گشایش و رهایی داشت. حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره می‌فرمود: «کلمه «أستغفرالله» را تا می‌توانید از روی اعتقاد کامل، صمیمانه، با التزام به لوازم حقیقیۀ معلومه‌اش، تکرار نمایید».

?لازمه توبه حقیقی، در روایات معصومین علیهم‌السلام به‌روشنی بیان شده است؛ اموری مانند پشیمانی، تصمیم بر بازنگشتن به‌ گناه، پرداخت حقوق مردم و نیز حقوق واجب الهی، مانند قضای نمازها و روزه‌هایی که ترک شده است و…?بحار الانوار، ج۶، ص٢٧