یا زینب کبری

منیت ها را قربانی کنیم!
امروزه بنحوی همگان دستخوش ناآرامی و دلهره های متنوع و جدیدند! همه اعتراف میکنند که رضایتشان از زندگی نسبت به گذشته کاهش یافته و احساس آرامش کمتری دارند.بنظر میآید یکی از دلایل عمده این حالت افزایش منیت ها و خودخواهی ها در درون خانواده هاست که بشدت میزان سوء تفاهمات و اختلافات روحی و عاطفی را افزایش داده است. تقلیدهای بی مورد و چشم و هم چشمیها ریشه در همینجا دارد.خدا میداند چقدر سرمایه گرانبهای عمر آدمها صرف نزاعهای بیهوده و غصه های بی ارزشی میشود که هبچ نفعی را بدنبال ندارد.بهترین تعبیری که میشود از این امور داشت “توهم” است.توهم ،حالت عجیبی است.توهم ،امر باطلی است که لباس واقعیت به تن میکند و ما را بدنبال سراب میکشاند و وسط بیانان خشک بالب تشنه رهایمان میکند! ما میمانیم و تنی خسته و روحی رنجور! براستی از این منیت ها و خودخواهی ها چه چیز نصیب ما میشود؟ مگر از مهر ومحبت و عطوفت و شفقت چه بدی دیده ایم که اینچنین از آن فاصله گرفته ایم؟! آبا این جز توهم میتواند چیز دیگری باشد؟! خیال میکنیم که اگر فلان موقعیت و بهمان شرایط را داشته باشیم چنین و چنان میشود! وهمه اینها توهمی بیش نیست! رشد حقیقی آدمی در رها کردن خودخواهی و عشق ورزی بدیگران است.اینجاست که بهترین و لازمترین قربانی، ذبح منیت و خودخواهی است….اللهم ارزقنا